عرصه کار فردی در کارگاه طراحی معماری به عنوان یک قرارگاه رفتاری کارآمد

محیط زندگی با تعریف روشن عرصه های فردی و جمعی و ایجاد سلسله مراتب فضایی سامان می یابد و عرصه های تعریف شده احساس تعلق افراد به محیط را افزایش می دهد. محیط های آموزشی ازجمله محیط آموزش معماری نیز به چنین عرصه هایی نیاز دارند. این مقاله، عرصه کار فردی در کارگاه طراحی معماری را به عنوان مکملی برای عرصه کارجمعی و عاملی تأثیرگذار بر کیفیت محیط آموزش مطرح می کند. هدف این پژوهش کیفی، معرفی عرصه کارفردی به عنوان قرارگاه رفتاری کارآمد در کارگاه طراحی معماری است. روش تحقیق، تحلیلی- توصیفی است و رویه عملی آن استفاده از منابع کتابخانه ای و بررسی12 دانشکده معماری در10 کشور جهان به صورت مشاهده و مصاحبه است. به منظور برخورد با طیفی وسیع، نمونه ها از نقاط مختلف جهان انتخاب و برای فراهم شدن امکان مقایسه، اطلاعات جمع آوری شده در قالب جداولی با ساختار یکسان تنظیم شده است. در راستای پژوهش، لزوم وجود عرصه کارفردی در کارگاه از دو جهت-آموزش معماری و علوم رفتاری- بررسی شده است؛ نمونه های موردی نیز بر اساس شاخصه های شکل گیری عرصه کارفردی به عنوان یک قرارگاه رفتاری مورد بررسی قرارگرفته اند. نتایج نشان می دهد تعریف عرصه کارفردی بنا به نیاز واقعی دانشجویان صورت گرفته و تأثیر مثبتی بر یادگیری و افزایش حس تعلق آن ها به محیط آموزشی می گذارد. با توجه به سیاست های آموزشی و قابلیت های فضایی، این عرصه، قلمروهایی با طیفی از مرزهای فیزیکی تا مرزهای روانی را در برمی گیرد. درپایان می توان گفت، تعریف عرصه کارفردی با مرزهایی روشن، در عین انعطاف پذیری و حفظ ارتباط آن با عرصه کارجمعی، این قلمرو را به فضایی کارآمد بدل خواهد کرد.